حرفهای در گوشی

من هنوز در به در طره اون زلف سیاتم
من هنوزم سبز سبزم ریشه دارم
یکی از پاپتی هاتم.
آقای کوچیک نواز بنده پرور
من هنوزم صله گیر چشم بارونی و اون ابر نگاتم
منو کشتی ، منو کشتی ، منو کشتی
کشته باشی
خوش به حالم من هنوزم که هنوزه
یکی از اون کشته هاتم
من هنوز در به در طره اون زلف سیاتم
من هنوزم سبز سبزم ریشه دارم
یکی از پاپتی هاتم    

   (محمد صالح علاء)

 حرفهای درگوشی

گاه گو داری من حالی به حالی میشوم،گوی که مخزن احساساتم سوراخ میشود و شروع به ترشح می کند واین باعث میشود که ادمی حرفهای بزند از جنس دل که لا جرم به دل دیگران می نشیند.از جمله انها:

1.من معتقدم کسانی که وبلاگ مرا میحوانند افراد استثنائی هستند،انسانهای گلی می باشند،دوستان عزیزتر از جان که دوست دارم روی ماه تک تک انها را ببوسم وانها را غرق ماچ وموچه کنم.

2.وقتی خواستم وبلاگ ایجاد کنم با خود کفتم :حال که قرار است جای را در دنیای مجازی پر کنم.بهتر است انجا را با موضوعات ساده  که رعایت انها ارامش را در زندگی جاری می کند،پرکنم.امیدوارم به این نکته دقت کرده ودقت کنید.

3.بنظر می رسد که اگر هر هفته داستان بنویسم،کمی وبلاگ را لوس می کند وارزش داستانها  را کاهش می دهد.پس بهتر است هر چند هفته یکبار داستان در وبلاک بگذارم.

4.اینرا فقط به شما می گوئیم وشما هم قول بدهید به کسی نگوئید،چند روز پیش به وبلاگی سر زدم که در انجا برای هر پست از وبلاگ حدود 150 نظر بود.در حالی که میانگین نظرات وبلاگم درهرپست از 5 قاصدک تجاوز نمی  کند.وقتی ان وبلاگ را دیدم دلم سوخت ،که چرا من این امار بازدید کننده را ندارم؟

ولی خوب که فکر کردم دیدم همین دوستانی  راکه دارم از سرم هم زیاد است. حالیا هر چه دوستان کمتر باشند صمیمت بین آنها بیشتر است .

تازه اگرهر هفته 150 نفر مهمان من باشند،من هم باید به تک تک انها سرکی می زدم،واین برای من غیر ممکن است.

از همه مهمتر این است،فرض کنیدکه بازیدگنندگان وبلاگم 150 نفر باشند،وبخواهم روی ماه تک تک دوستان راببوسم.بنظرتان با این شرایط می توانستم این خواسته زیبای دل را انجام بدهم؟!