نازنین من، دیشب دلم برایت تنگ شده بود،ای کاش بودی تا غم را حتی برای دمی از شانه های دلم بر می داشتی.
نازنین من،ادمهای بزرگسال بیشتر از بچه ها نیاز به محبت ومهر دارند،انسان هر چه بزرگتر می شود تنهایش عمیق تر،غمش سنگسن ترومسئولیتش بیشتر می گردد.در حالی که کودکان فارغ از همه چیزند و همه به انها مهر می ورزند! حالیا به من بگو؟ ما بزرگترها که درخود شکسته ایم،دردمان مارا از پا در آورده نباید به ما بیشتر عشق بورزند،به حرفهای دلمان گوش دهند وهر کسی که از راه می رسید مارا بوسه باران نمائید.همچون کودکان. آنگاه با شیرینی دوست داشتن تکه،تکه های دل شکسته مان را بهم می چسبندیم وبا این صفا، زیباترمسیر زندگی مان را می پیمودیم.
نازنین من،دیشب دوست داشتم یکی می بود تا مرا ماچ کند،آرزو می کردم کودکی در برم می نشست ومن همچون بچه ها حرف دلم را بدون هیچ تفکر وتعارف وخجالت برایش می گفتم،سرود می خواندم واصلا به دل نشین بودن یا نبودن صدایم فکر نمی کردم ومی خواندم
باز باران با ترانه با گوهرهای
فراوان میخورد بر بام خانه
یادم اید روز بارا ن گردش یک روز شیرین
با دو پای کودکانه میدویدم ..................
نازنین من،،از ژرفای دل آرزو کردم که ای کاش همه ما کودک بودیم،انگاه غم فراری بود ،حیله بی رنک ،طمع وحرص اساس کارمان نمی شد چون همه ما به نون وپنیر وانگور سفرهامان کیفور می شدیم.دروغ معنی نداشت زیرا حرف راست را باید از بچه شنید.
نازنین من،اکر من کودک بودم،هرگاه که باتو قهر می کردم ،قهر ما دو دقیقه بیشتر طول نمی کشید چون ما کودکان زود دلمان برای هم تنگ میشود و زود زودک اشتی می کنیم وبازی عشق را دوباره از نو سر می گیریم.
نازنین من،اگر کودک بودیم ،دوستی همسایه ما می شد،سادگی قرینه لحظه ها مان می گشت ولذت بردن از لحظه ها هدفمان می گشت،همچون کودکان.
نازنین من،ای کاش ما گاه گاهی به کودک منتظر درونمان سر می زدیم و سراغی از شازده کوچولوی خودمان می گرفتیم وبیشتر با او همراه می شدیم.
نازنین من،..................
املاء شب
1.هفته پیش از شما خواستم که نواقص کارم را به من گوشزد کنید ولی متاسفانه
هیچ کس این کار نکرد امیدوارم این یکی پیدا بشه که از ما انتقادات بکنه.